Γράμμα στην Λ.

Γράμμα στην Λ. που δεν θα διαβάσει ποτέ...

Χριστούγεννα '92

...Φαντάζομαι θα έπρεπε να ασχοληθείς λίγο παραπάνω με τα πιτσιρίκια.
Δεν είναι η πρώτη φορά…

Είναι όμως η πρώτη φορά που κρυώνω τόσο. Ζεστό είναι το σπίτι, δεν είναι αυτό…
Είναι μέσα μου, που χωρίς να ξέρω γιατί, κρυώνω τόσο πολύ.

Ήταν και κρύα η μέρα σήμερα… παραμονές Χριστουγέννων.

Σκέφθηκα, υπομονή, θα έρθεις, πάντα έρχεσαι.

Έρχεσαι να με ζεστάνεις ή να με δροσίσεις με την παρουσία σου…

Όπως εκείνο το ζεστό καλοκαιρινό σούρουπο στο Φάρο, στο λιμάνι της Μυτιλήνης, εκείνο το βραδάκι που σχεδιάζαμε στο μυαλό μας το πώς θα φτιάχναμε το σπίτι μας.

Που θα χωρούσε όλα τα πιτσιρίκια του κόσμου, κι ας είχαμε κιόλας τρία….

Εκεί στο φάρο, που ονειρευόμασταν σαν 20χρονα παιδιά, κι ας είχαμε φορτωθεί τόσα βάρη στα χρόνια που ζούσαμε, χωρίς να ξέρει ο ένας τον άλλο.

...Άργησες απόψε καλή μου….

Δεν πειράζει όμως, ο Μ. και η Β. θα μας περιμένουν. Έχουμε να σχεδιάσουμε τόσα, σε ένα μήνα δεν θα σε περιμένω πια, δεν θα χρειαστεί να περιμένει πια κανείς…

Άνοιξα το πακετάκι με τις προσκλήσεις μας που πήρα μόλις από τον τυπογράφο,και το χαρτί με τους φίλους που θα καλέσουμε και άρχισα να γράφω τα ονόματα…

Ξέρεις τι παρατήρησα καλή μου Λ.;

Ούτε ένα όνομα δεν ήταν ίδιο με το δικό σου, το δικό μας.

Που να το φανταστώ ότι το όνομα σου θα στοίχειωνε όλη την υπόλοιπη ζωή μου… όπως και η εικόνα σου…

...Άργησες απόψε…

Κάθομαι και αναπολώ τα ταξίδια που πήγαμε και το ταξίδι που ετοιμάζουμε..
Κοιτάω την φωτογραφία που σου τράβηξα στο παράθυρο στο ξενοδοχείο, και για πρώτη φορά πρόσεξα την αφίσα στο απέναντι κτήριο:

"Bailando con Lobos" – Χορεύοντας με τους Λύκους

Χριστούγεννα του '92.

Σκοτείνιασε και δεν τολμώ να ανάψω το φως. Δεν τολμώ να το ανάψω.

Και για κάποιο ανεξήγητο λόγο παγώνω όσο περνάει η ώρα.

Τι είναι αυτό που μου μαυρίζει την ψυχή;

...Άργησες γλυκιά μου…

Και όταν χτύπησε το κουδούνι, πετάχτηκα, τρόμαξα, έτρεξα να ανοίξω την πόρτα, χτυπώντας δεξιά – αριστερά μέσα στο σκοτάδι….

Ο Μ. Τι ήθελε ο Μ. εδώ και μόνος;

Χλωμός, να με κοιτά με αυτό το περίεργο βλέμμα, που δεν είχα ξαναδεί στα μάτια του..

Και δεν ρώτησα τίποτα, δεν είπε τίποτα για πολλή ώρα…

Μόνο άναψε το φως και με παρατηρούσε….

- Ξέρεις Γιώργο… η Λ. δεν θα έρθει απόψε… δεν θα έρθει ποτέ πια… δεν θα μπορέσει… ποτέ πια…

- Η Λ. έφυγε, για πάντα και τώρα θα συνεχίσεις μόνος, με όση δύναμη μπορείς.

Ότι θα σου μείνει…

Κι έκατσε ο Μ. όλη νύχτα μαζί μου και μου έλεγε ιστορίες, σαν να ήμουν μικρό παιδί…

Έκατσε μαζί μου και την επόμενη μέρα, και την άλλη νύχτα…

Αγαπημένε μου Μ.

Και πήρε την σκιά μου την τρίτη μέρα ο Μ. και την πήγε εκεί που κοιμούνται οι άνθρωποι.

Και άλλες σκιές ήταν εκεί. Και οι σκιές των παιδιών της…

Πιο βαριές από τις δικές μας…

Και απ' τα μάτια μας έτρεχαν πέρλες…

Και την καρδιά μας δεν την φώτιζε τίποτα…

...Άργησες απόψε καρδιά μου…..

...Κι εγώ χορεύω με τους Λύκους….