Η Όαση...

“Είναι και η φυσική φθορά, ο χρόνος, που ορίζει την είσοδο και την έξοδο σε αυτό τον κόσμο.

Και είναι η ψυχή που παραμένει για πάντα ζωντανή... Μια ψυχή, η Ψυχή των Πάντων...”

Μαζεύω κάποια πράγματα τώρα, πλησιάζει η ώρα να αλλάξω τόπο.

Δεν είναι αυτό που με βαραίνει, είναι που δεν μπορώ να καταλάβω...

Να καταλάβω τους ανθρώπους, που σαν άνθρωπος κι εγώ, θα έπρεπε να σκέφτομαι όπως όλοι.

Να ξέρω πια, μετά από μια ολόκληρη ζωή, γεμάτη μέχρι τα μπούνια, από εμπειρίες, εικόνες, γνώση και ανθρώπους... να ξέρω οτι κάθε άνθρωπος έχει δυο βασικές “ενεργειακές” πηγές...

Κουβαλάμε το μυαλό, με τις αρχέγονες μνήμες, με την λογική μας και τα ένστικτα...

Τα είπε, τα έγραψε ο Young, μα τον διαβάσαμε τυφλοί....

Έχουμε και την Ψυχή όμως, που δεν γνωρίζουμε πού βρίσκεται στο κορμί μας, αν βρίσκεται δηλαδή...

Η επιστήμη ερμηνεύει, ανακαλύπτει την φύση μας, αν και υπάρχει ένα μικρό κώλυμα στην εξερεύνηση του εγκεφάλου.... τεχνικό υποθέτω προς το παρόν... Βασικά την μηχανική δομή και την χημική... Αλλά για την σύνδεση του εγκεφάλου με αυτό που βιώνουμε σαν ψυχές, δεν μας λένε και πολλά...

Μοιάζει να πιστεύω, οτι η ψυχή υπήρχε πριν από την υλική μας ύπαρξη, και θα υπάρχει και μετά την αποχώρηση μας. Μοιάζει να το πιστεύω...

Έχει η ψυχή μνήμη, σκέψη, συνείδηση, φιλοσοφεί; Χαίρεται, λυπάται;

Δυο μόνο πράγματα έχει η ψυχή.... Θετικό και αρνητικό. Χαίρεται ή λυπάται. Αυτή η δράση της την κάνει να μοιάζει σαν να υπήρχε από την αρχή του Χρόνου. Πιθανό να είναι η πραγματική ουσία όλων των πραγμάτων, και των αντικειμένων. Μα μπορεί να έχει ψυχή μια πέτρα; Ένα ποτήρι;

Για σκέψου...ίσως αυτή να είναι η πραγματική ύπαρξη.

Εγκέφαλος και Ψυχή. Οι αιώνιοι αντίπαλοι, κάθε στιγμή στη μάχη, στον πόλεμο των χιλιετιών...

Από τότε που άρχισε να δημιουργείται ο “πολιτισμός” σε αυτή την κοτρόνα που ονομάσαμε Γη, η Ψυχή ζει στα τάρταρα, στη χαρμολύπη που την καταδίκασε το Μυαλό, ο εγκέφαλος.

Γιατί το μυαλό, οι σκέψεις, τρέφονται με την άυλη σάρκα της Ψυχής, που σαν αιώνια, δεν θα φθαρεί ποτέ.. Θα λυπάται και θα χαίρεται,για πάντα... Θα πονάει και θα γελάει, για πάντα.

Εδώ και δυόμιση  χρόνια, έπεσα θύμα τροχαίου... Τράκαρα με τον εαυτό μου, βρέθηκα ανάμεσα στα δυο οχήματα... την λογική και την ψυχή. Έμεινα πολύ καιρό σε “αφασία”, στην εντατική. Πάρα πολύ καιρό. Και έπρεπε να αποφασίσω, να διαλέξω πλευρά. Την λογική ή την ψυχή.

Αποφάσισα τελικά, να συνταχθώ με την ψυχή. Και έχασα πολλά... Αλλά δεν με πειράζει αλήθεια. Τουλάχιστον η χαρά πήγε σε κάποιους. Άξιζε... πήρα κι εγώ κομμάτια από αυτή τη χαρά.

Το ήξερα οτι θα θυσίαζα πράγματα που μέχρι τώρα μου ήταν πολύτιμα, που είναι πολύτιμα για πολλούς ανθρώπους που γνώρισα και γνωρίζω.

Ήξερα οτι θα πονέσω. Πάρα πολύ. Και αποφάσισα τελικά. Η ψυχή μου να δίνει χαρά και αγάπη. Και να κρατήσω για μένα τους πόνους. Και να ελπίζω οτι κάποια στιγμή, εδώ ή εκεί, θα πάρω και χαρά.

Η όαση τώρα...

Και ποιος ο ρόλος στο παραπάνω... παραλήρημα.

Πριν από λίγο καιρό μου ειπώθηκε η φρασούλα: “εσύ ήσουν όαση”.

Μετά το πρώτο σοκ, άρχισα να σκέφτομαι, τι είναι μια όαση;

Μα ένα μικρό κομμάτι γης, που προσφέρει στους περαστικούς ταξιδιώτες σκιά, νερό, ξεκούραση, για να συνεχίσουν την πορεία τους μέσα στην απέραντη έρημο... προς τον τελικό προορισμό.

Θα φύγουν από την όαση, θα της γυρίσουν την πλάτη και θα την ξεχάσουν... Η ανάμνηση της όμως θα μείνει, ξέρουν, όταν θα την χρειαστούν πάλι, θα την βρουν.

Και η όαση; Έχει ψυχή; Έχει, στην βάση του τι πιστεύει ο Γιώργος.

Και η ψυχή αυτής της όασης, πονάει απίστευτα, που οι άνθρωποι την ξέχασαν, της γύρισαν την πλάτη και την άφησαν πάλι μόνη, στο κέντρο της ερημιάς...

Αλλά αυτός είναι ο σκοπός της όασης.... Να είναι πάντα εκεί, να περιμένει τους ταξιδιώτες, τους περαστικούς της ζωής, να τους ποτίσει, να τους ξεκουράσει στην αγκαλιά της σκιάς της, να τους δώσει χαρά, για να πάρει και αυτή λίγη... Περιμένει τους ταξιδευτές... μια όαση μόνη.

Έχει λοιπόν και η όαση ψυχή... και νιώθει μοναξιά, ερημιά απέραντη..

------------------------------------------------------------------

“Είναι και η φυσική φθορά, ο χρόνος, που ορίζει την είσοδο και την έξοδο σε αυτό τον κόσμο.

Και είναι η ψυχή που παραμένει για πάντα ζωντανή... Μια ψυχή, η Ψυχή των Πάντων...”

Γ.

Άστο αυτό...