El Dorado

El Dorado - Η Χρυσαφένια Πολιτεία

Νοέμβριος 2013

Νοιώθω την ανάγκη να σου γράψω κάτι.. μπορεί να πολυλογήσω..

θέλω να σου πω τι σκεφτόμουνα απόψε...

Πήγα σε ένα μπαράκι κάποιου φίλου, εδώ κοντά, που είναι μάλλον ήσυχο και με καλή μουσικούλα.

Είδα 2-3 παλιούς φίλους και γνωστούς.. Κάτι όμως δεν μου πήγαινε και πολύ καλά, έτσι στριμώχτηκα μόνος μου σε μια γωνιά και άρχισα να παρατηρώ γύρω μου και να σκέφτομαι (όσο δεν με ενοχλούσαν)..

Όχι, δεν ήμουν άσχημα - αν αυτό περνάει απ' το μυαλό σου - καλά ήμουν αλλά δεν είχα ιδιαίτερη διάθεση...

Και το έριξα στην περισυλλογή.. Παρατηρούσα τους ανθρώπους, την συμπεριφορά τους, την ματαιοδοξία τους και τον ναρκισσισμό τους.

Λοιπόν, άρχισα να θυμάμαι την ιστορία του El Dorado, ίσως να την γνωρίζεις, είναι η ιστορία της μυθικής πολιτείας του χρυσού, χαμένης στις ζούγκλες της Νότιας Αμερικής..

Για να μην σε κουράζω αγαπημένη μου, θα πω λίγα μόνο γι' αυτό..

Όταν οι κατακτητές της Αμερικής ανακάλυψαν πόσο πολύ χρυσάφι υπήρχε εκεί, αποφάσισαν να το κλέψουν όλο από τους Ινδιάνους.

Σκότωσαν πάρα πολλούς, αλλά αρκετοί, κατάφεραν να γλιτώσουν και κρύφτηκαν στην ζούγκλα..

Κάποια μέρα το χρυσάφι τέλειωσε, και οι κατακτητές αναρωτιόντουσαν γιατί..

Και είπαν τότε οτι το περισσότερο απ' αυτό το πήραν μαζί τους οι Ινδιάνοι στη ζούγκλα.. και οτι εκεί έχτισαν την χρυσή τους μυστική πολιτεία.. το El Dorado..

Και άρχισαν την αναζήτηση.... Και πολλοί έχασαν την ζωή τους, ψάχνοντας στις ζούγκλες...

Αυτό είναι σε γενικές γραμμές..

Τώρα θα μου πεις "τι βλακείες μου γράφεις", αλλά σκέφτομαι πόσοι άνθρωποι χάνουν την ψυχή τους ή και την ζωή τους ακόμα, αναζητώντας απελπισμένα τους θησαυρούς μιας χαμένης χρυσαφένιας πολιτείας..

Και κάνω σύγκριση με αυτούς τους ανθρώπους που γνωρίζω και με τον εαυτό μου που γνωρίζω.. και βλέπω οτι κι εγώ και οι άλλοι, όλοι μας, μια ολόκληρη ζωή αναζητούσαμε και ψάχνουμε ακόμα το δικό μας ονειρικό, ουτοπικό El Dorado...

Δεν ξέρω.. έψαχνα πολλά χρόνια να το βρω, αλλά κάποια στιγμή κουράστηκα.. και τα παράτησα...

Τελικά, νομίζω έκανα το σωστό, ελπίζω. Ηρέμησα δηλαδή, δεν έχω το άγχος πια, δεν υπάρχει η χρυσή πολιτεία, είπα. Και στο κάτω κάτω, ποιος είμαι εγώ που θα φτάσω πρώτος εκεί;

Τέλος πάντων.. χρόνια πέρασαν και το είχα ξεχάσει πια..

Κι εδώ κάπου θέλω να σου μιλήσω για ένα όνειρο μου, όνειρο του ύπνου μου και όχι του ξύπνιου, όπως το El Dorado.. Ένα όνειρο που το έβλεπα για αρκετά χρόνια και με είχε στοιχειώσει, είχε γίνει

το προσωπικό μου φάντασμα.

Έβλεπα λοιπόν μέσα στα όνειρα μου, όποια κι αν ήταν αυτά, οτι πάντα με παρακολουθούσε μια μορφή. Ήταν μια νέα γυναίκα, με σπίθες να βγαίνουν από τα μάτια της, που όταν μου μιλούσε, όταν με κοιτούσε, ταραζόμουν, καταστρεφόμουν, καιγόμουνα.....

Αυτή η κοπελιά λοιπόν, με παρατηρούσε πάντα, και ή μου χαμογέλαγε ή με μάλωνε όταν οι ονειρικές πράξεις μου ήταν οι ανάλογες... Με έβαζε στη θέση μου με λίγα λόγια.

Έτσι έμαθα στον ξύπνιο μου να σκέφτομαι καλά πριν πράξω. Ήταν καλή σε αυτά που με έμαθε.

Αναρωτιόμουν βέβαια, τι διάολο με τριγυρνάει αυτή σε όλα μου τα όνειρα.. τι θέλει από μένα;

Μήπως είναι μια κρυφή σκέψη μου, που ούτε κι εγώ δεν την γνωρίζω;

Όμως.. κάποτε χάθηκε.. δεν ξαναφάνηκε ποτέ σε κανένα όνειρο μου, ...αυτό έγινε τον Δεκέμβρη (2011).

Και, δεν ξέρω αν θα το πιστέψεις, με ενόχλησε η απουσία της, την αναζητούσα σε κάθε καινούργιο όνειρο.

Άδικα.

Άρχισα να την θυμάμαι και να την νοσταλγώ και στον ξύπνιο μου. Φοβήθηκα μήπως και έχω

τρελαθεί, δεν ήταν δυνατόν στον ξύπνιο μου να κυνηγάω σκιές του ύπνου μου.

Μέχρι.. που ξαναγύρισε! Ναι! ξαναγύρισε!! Με μια μικρή διαφορά.. ξαναγύρισε στον ξύπνιο μου...

Δεν ήρθε τώρα, έχει έρθει καιρό, αλλά αρνήθηκα να το πιστέψω αυτό. Ήταν πολύ τραβηγμένο.

Την συναντούσα μερικές φορές, της χαμογελούσα, της μιλούσα, προσπαθούσα να επιβεβαιώσω αν ήταν αυτή..

Δεν έβγαζα άκρη όμως, και γι' αυτό φρόντιζα να το θάβω σύντομα στο μυαλό μου, να το ξεχνάω.

Δεν ήξερα τίποτα για αυτήν, δεν με ενδιέφερε εξ' άλλου, μιας και ζούσε τόσα χρόνια μέσα μου..

Κάποια στιγμή - δεν μπορώ να ξέρω τι σκεφτόταν, άρχισε να μου μιλάει, να με πλησιάζει σαν κάτι να θέλει να μου πει, κι εγώ φοβόμουνα μην κάνω καμιά βλακεία, μην δείξω την τρέλα μου, και ήμουν πολύ συγκρατημένος, παρ' όλο τον ενθουσιασμό μου.

Και την αγάπησα μυστικά, κρυφά... ολοκληρωτικά και απόλυτα...

Και την έδιωξα από την ζωή μου.. μακρυά... Γιατί ήμουν ανίκανος να διαχειριστώ την ψυχή μου... τα όνειρά μου...

Ακόμα δεν ξέρω αν είναι αυτή, η συντρόφισσα των ονείρων μου, και γι' αυτό είμαι μπερδεμένος λίγο..

Έχει όμως μια ψυχή διαμάντι και μια καρδιά που χωράει τον κόσμο όλο... Είναι η μορφή του ονείρου...

Και....

είπα...

Αυτό θα είναι το δικό μου El Dorado....

Μόνο που δεν μπορώ να πλησιάσω στον θησαυρό, δεν ανήκει σε μένα, είναι πάρα πολύ αυτό το χρυσάφι για μένα.... είναι ένας θησαυρός για ολόκληρη την ανθρωπότητα...

Αλλά όμως τι απέραντη ευτυχία...

Και τον αγαπάω αυτόν τον θησαυρό... σαν την ζωή, τον ήλιο, το σύμπαν..

Όπως με έμαθε να αγαπώ, στα όνειρά μου...

Και όμως... είναι μια αλήθεια αυτή η ιστορία...